Meðal fólks

suss suss, ég var búin að lofa mér að vera duglega að skrifa og svo er bara tæknilega kominn þar næsti dagur og ég núna fyrst að átta mig.

Var í strætó í dag þegar konan sem sat fyrir aftan mig í strætónum hóf að smjatta af mikilli innlifun. Það er oft talað um að fólk sem talar í farsíma á almannafæri (og þá sérstaklega það fólk sem tala um einkamál sín hátt og snjallt) sé að draga fólk í kringum sig nauðugt inní þeirra einkalíf. Það er nefnilega svo merkilegt að þegar maður er sestur í sæti í strætó, eða hvaða almannasamgöngum sem er, þá er maður einhvernvegin kominn inná einkasvæði, svæði sem maður hefur eignað sér á meðan á ferðalaginu stendur. Konan í strætó smjattaði af öllum sálarkröftum greinilega án þess að gera sér nokkra grein fyrir því að allir viðstaddir voru orðnir þátttakendur í millibitamáltið hennar.

Ég fór að velta fyrir mér hversu oft ég hef dregið fólk óaðvitandi inní mitt einkalíf á almannafæri. Ég læri t.d. oft í strætó, sérstaklega fyrir dönskuskólann þar sem ég þar að læra setningar utanbókar. Stundum er ég með upptöku og stundum les ég þær bara yfir í huganum (vona ég). Ég dett alveg inní minn eigin heim, í fáránleika setninganna og hvað veit ég nema að í hita augnabliksins eigi ég það til að stynja upphátt eitthvað eins og: "Den jyske vestkyst er barsk, men imponerende" eða "Jeg arbejder som sygeplejerske på fødeafdelingen" (birt með góðfúslegu leyfi KISS sprogcenter, hahaha).

Það er gaman að búa meðal fólks.